9 ปีที่แล้ว (2544)
---------------------------
จำได้...
กำลังคร่ำเคร่งอ่านหนังสือ ชนิด extremely intensive
บนชั้นสองของบ้านเช่าแถวซอยรางน้ำ
พร้อมหน้าพร้อมตากับเพื่อนอีกสองคน
เสียงเพลง Fool again ( Westlife )
ดังไล่หลัง Run to me (Oscar De la Hoya) มาติด ๆ
"Baby, you should've called me
When you were lonely
When you needed me to be there."
อีสาว Chester ที่มาอาบน้ำอ่อยทุกวัน ก็ตากผ้าไก่กากันไป
ความสงบที่รอต้อนรับพายุลูกใหญ่ในชีวิต ม.ปลาย ที่เรียกว่า Entrance ช่างน่าอภิรมย์นัก
แล้วมันก็ผ่านพ้นไป
-----------------------------
9 ปีถัดมา ( 2553 )
บ้านหลังนั้นยังแบ่งให้เช่าอยู่โดยป้าเจ้าของบ้านแสนดุ หะหะ
อีสาว Chester มารู้ที่หลังว่าเป็นหลานป้าเจ้าของ คงเป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้ว
เพื่อน คนนึงเวียนว่ายในวัฏจักรทุนนิยมแถวลาดพร้าวยันปิ่นเกล้า
เพื่อน อีกคนผจญภัยในดินแดนแห่งเสรีภาพ (แต่กำลังจะโดนจำกัดสิทธิ เสียอย่างนั้น)
Entrance สูญพันธุ์
Westlife 3 album เงียบ
Oscar de la ho ya เพลงเดียวหาย (one hit wonder)
แถมโดน ปาเกียวถลุงหมดสภาพ
-------------------------------
จุดแข็งสุดของระบบการศึกษาในสมัยเราก็โดนโละ
แชมป์โลกที่เก่งกาจเหลือเกินในยุคของเรา(หล่อด้วย) ก็โดน Knock
สุดยอดเพลง pop ที่เพราะเหลือเกิน โดนแทนที่ด้วย
ska - Raggae , Hip-Hop , Rock
รู้แล้วว่าการเปลี่ยนแปลงเป็นนิรันดร์
แต่วันนี้ต้องยอมรับเพิ่มอีกอย่าง
ว่า
วันเวลาที่เคยถูกเรียกว่า "ยุคของเรา"
มันโดนกลืนหายไปหมดแล้ว
เหลือก็แต่ความทรงจำไว้นึกถึงกันนั่นแหละ
จนกว่าจะจำกันไม่ได้นั่นล่ะเทอ
