The Forever One

หนึ่ง - เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน เลือกขาย ยาป สตัมป์ ,เดวิด เบ็คแฮม ,รุด ฟาน นิสเตลรอย กระทั่งโละรอย คีน ซึ่งสโมสรก็ยินยอม ไม่อิดออดที่จะทำตาม ทุกตัวที่ว่ามานั่นระดับกระดูกสันหลังของทีมทั้งนั้น แถมขายตอนที่ยังเล่นอยู่ในฟอร์มที่ดีด้วย

สอง - พยายามนึกถึงทีมที่เลือกปลดผู้จัดการทีม เพราะขัดแย้งกับนักเตะ นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก - ลองนึกก็แล้วกัน คุณมีทีมที่มีนักเตะคุณภาพคับแก้ว เสียดายเหลือเกินที่ต้องขายทิ้งไป (ซึ่งอาจต้องขายทิ้งหลายคนด้วยล่ะ) ก็เลยเลือกที่จะปลดโค้ช แล้วเก็บนักเตะไว้ เก็บไอ้นักฟุตบอลที่เล่นเพื่อให้ทีมแพ้ เล่นให้ผลงานแย่ เพราะตั้งใจไม่เอาด้วยกับผู้ฝึกสอน โถ...พ่อคุณ ตลอดชีวิตนักกีฬากว่า 20 ปีของข้าพเจ้า นักกีฬาแบบที่พูดถึงเนี่ย โคตรน่ารังเกียจเลยว่ะ attitude แบบนี้ ในนักกีฬาที่ใช้กีฬาเป็นเครื่องมึงหากิน-บ้างเรียกมืออาชีพ ถรุย!!! ตอนเด็กๆพวกมึงรวมหัวกันสอบตกเพื่อไล่ครูประจำชั้นหรอ

สาม - นี่เองความแตกต่างระหว่างการเป็นสโมสรธรรมดา กับสถาบันหรือตำนานในอีกความหมายหนึ่ง เรื่องลึกจริงๆ เป็นยังไงคงไม่มีทางรู้แน่นอน มูรินโญ่ เอานักเตะไม่อยู่ ,ควบคุมทีมไม่ได้ ,ความสัมพันธ์กับผู้เล่นแย่ นิสัยเหี้ย ฯลฯ โธ่...คุณครับขนาดพี่นักเตะคนนั้นปี้เมียเพื่อนร่วมทีม ผมยังกล้ารับ และให้โอกาสเขาเป็นกัปตันทีมของเราอย่างกล้าหาญเลย ครั้งนี้ผมเข้าข้างบอสเต็มตัวว่ะ มิสเตอร์โรมันคุณเอาเงินมาบริหารทีม ซึ่งทีมมาไกลมากพวกเรารักและเคารพคุณจากหัวใจ คุณเป็นนักธุรกิจ คุณประเมินจากตัวแปรและความสุ่มเสี่ยงรอบด้านแล้ว จึงค่อยตัดสินใจ แต่คุณลืมประเมินหัวใจแฟนบอลว่ะ เราพร้อมอยู่กับทีม ร่วมทุกข์ร่วมสุข ทั้งโดนเพื่อนล้อเต็มไทม์ไลน์ เปลี่ยนโปรไฟล์กดดันยันส่งข้อความอินบ็อกซ์มากัดจิก ขนาดกลับบ้านยังมีน้องเคาะห้องมาถากถาง เราอยู่มาได้ตั้งแต่ยังไม่มีคุณ ตั้งแต่ไม่เคยมีลุ้นแชมป์อะไร บางปีดีหน่อยก็ได้ลุ้นบอลถ้วยเล็กๆ เราอยู่มาแล้ว คุณประเมินหัวใจพวกเราต่ำไป

สี่ - โชคดีบอส ที่นี่คุณเป็นตำนานเสมอ เสียดายที่เรามีเวลาด้วยกันไม่เท่า เวนเกอร์กับอาเซนอล หรือเซอร์กับแมนยู ครั้งแรกที่เราพบกันคุณประกาศว่าคุณ คือ "The Special One" สิบปีให้หลังคุณกลับมาพร้อมกับบอกพวกเราว่า ที่นี่ทำให้คุณเป็น "The Happy One" รู้อะไรมั้ยบอส เราไม่เคยตอบแทนอะไรคุณเลย นอกจากร้องเรียกชื่อคุณสุดเสียง เชื่อมั่นและยืนเคียงข่้างคุณสุดหัวใจ แล้วเราจะคิดถึงคุณ "The Forever One"