Things To Come
#ชีวิตนี้มีความสตรอง
"นี่แหละคือความเสียใจ"
ก่อนตีตั๋วเข้าโรง ก็คิดว่าจะต้องน้ำตานองหน้าเละเทะแน่นอน แต่พอดูจนจบ หลังพาตัวเองออกมาจากโรงแล้ว กลับพบว่า เออว่ะ นี่แหละชีวิต ไอ้บรรดาอารมณ์ฟูมฟายเสียใจร้องไห้เนิ่นนานแบบตอนสมัยวัยรุ่นเนี่ย พออายุสักประมาณสามสิบก็แทบไม่เหลือแล้ว ยิ่งถ้าอายุรุ่นราวคราวเดียวกับ Nathalie (Isabelle
Huppert) ในเรื่องล่ะก็ คงเห็นและผ่านเรื่องต่าง ๆ มามากพอ จนเรียนรู้ได้ว่าชีวิตต้องไปต่อสินะ
หนังเล่าเรื่องผู้หญิงเลยวัยกลางคนมาหน่อย ๆ ที่ผจญสารพัดชะตากรรม ตั้งแต่ สามีคบซ้อน เท่านั้นไม่พอยังมาบอกเลิก ขอแยกไปอยู่กับกิ๊กใหม่อีก งานที่ทำมาทั้งชีวิต ก็มีการเปลี่ยนแปลงนู่นนี่นั่นสารพัดให้จุกจิก ต้องดูแลแม่ที่ป่วยซึมเศร้า งอแง จนสุดท้ายก็เสียแม่ไป ถ้าใครกำลังคิดในใจว่าหนังอะไรวะใจร้ายฉิบเป๋ง เอ่อ เอาเข้าจริงชีวิตมันก็ประมาณนี้แหละ ไม่มีเวลาให้เสียใจกับอะไรนาน เดี๋ยวก็มีเรื่องใหม่มาเสิร์ฟให้ได้เสียน้ำตาอยู่เรื่อยจริง ๆ
เราชอบ เจ้าปองโดรา (Pandora) แมวมรดกขนดำ อ้วนฉุ ที่ไม่ได้โผล่มาแค่ประกอบเรื่องเฉย ๆ สำหรับเราคิดว่ามันช่วยดำเนินเรื่องให้เข้าใจง่ายขึ้นด้วยซ้ำไป ทั้งที่แค่ชื่อก็ไม่ชวนให้รับเลี้ยงแล้ว ตามตำนานกรีก แพนโดร่า เป็นชื่อหญิงสาวที่เทพประธานให้กับสองพี่น้องผู้สร้างมนุษย์ และมอบกล่องให้นางติดตัวมาด้วยหนึ่งใบ พร้อมกำชับว่าห้ามเปิด แน่นอนสุดท้ายนางก็เปิดอยู่ดี ภายในกล่อง เต็มไปด้วยควันสีดำอันนำมาซึ่ง ความทุกข์โศก โรคภัยไข้เจ็บ ความอดอยาก ความผิดหวัง ความชั่วร้ายและปีศาจต่าง ๆ แต่ก่อนที่อะไรจะเลวร้ายไปกว่านั้น ยังมีเรื่องดี ๆ ที่เหลืออยู่ก้นกล่องเป็นแสงสีเขียวน้อย ๆ พวกเราเรียกสิ่งนั้นว่า “ความหวัง” เจ้าเหมียวแก่อ้วนดำ ชวนให้คิดอะไรหลายอย่างในบทสนทนางง ๆ เหล่านั้น ทั้งแนะนำให้รู้จักความหวังในชีวิต ถ้าไม่ได้คิดลึกไปเองอ่ะนะ อย่างช็อตโชว์จับหนูกลับมา แล้วร้องให้ Nathalie ชมเนี่ย สะเทือนจนจุกมาถึงลิ้นปี่เลย เหมือนโดนแมวด่า "ถึงฉันจะแก่ อ้วน ไม่น่ารักแล้วไงฟะ ฉันก็ยังเป็นแมวที่จับหนูได้เก่งนี่หว่าดูสิ" สัญชาติญาณการเอาตัวรอดมันไม่ได้หายไปกับสิ่งแวดล้อมที่ลักพาเธอไปหรอก ลองทบทวนดู!!!
ขณะที่ส่องดูชีวิต Nathalie ไป ก็มีทั้งเข้าใจชวนให้คิดตาม และฉงนสงสัยไม่เข้าใจว่าทำไปทำไม อืม วิชาปรัชญาก็คงประมาณนี้มั้ง ถ้ามีข้อข้องใจสงสัยอะไรในชีวิต ลองกลับบ้านดู ลองมุ่งออกป่าหาธรรมชาติดู ลองแม้แต่พูดคุยกับทั้งสิ่งอันเป็นที่รักเป็นที่สุด หรือสิ่งที่จงชังจนอยากเบือนหน้าหนี ก็ขอให้ลอง เพราะชีวิตต้องผ่านสิ่งเหล่านั้นมันถึงจะเป็นชีวิต เราคงหนีและเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ นอกจากเป็นเราในปัจจุบัน
ปล.สุดท้ายมาเสียน้ำตาแค่สามฉาก ตอนนางสะอื้นคนเดียวกอดปองโดรา ,ตอนนางได้หลานแล้วลูกสาวร้องไห้หนักมาก แล้วก็ตอนสุดท้ายที่เพลงมันจับใจ
No comments:
Post a Comment